We maken het allemaal wel eens mee. De één al meer dan de ander. De frustratie die ermee gepaard gaat is allesbehalve leuk. Toch ligt er ook een kans in op geluk… als we die willen grijpen.
Einstein had dit ook zo begrepen. Zijn quote werkt als een uitstekende reminder wanneer ik zelf geconfronteerd word met miserie.
Maar ik hoor het je al zeggen: ‘Allemaal goed en wel, dat is makkelijker gezegd dan gedaan!’
Toegegeven. Als je hele hebben en houwen in een overstroming verwoest wordt, dan durft dat je optimisme wel eens fnuiken…
Het verlies van een dierbare kan onnoemelijk verdriet teweegbrengen. Hoe kan je dit dan in ’s hemelsnaam als een ‘kans’ zien?!
Maar ook de zogenaamd ‘minder erge dingen’ zoals een onvriendelijke buurman die op de meest ongepaste momenten lawaai maakt, kunnen je veerkracht danig op de proef stellen.
Soms neemt frustratie gewoon het roer over en zit er niets anders op dan de koude douche te ondergaan. Op dat moment is er geen ruimte om zelf maar aan ‘de kans op geluk’ te denken.
Toch kan het diepste duister van die ervaring een inwijding tot een hoger bewustzijn zijn.
Een benarde situatie kan je met name dwingen om je nederig op te stellen tegenover je lot.
Kijk maar naar Nelson Mandela. Net door zijn gevangenschap leerde hij de wijsheid van zijn hart kennen.
Nederig zijn is niet gelijk te stellen aan jezelf reduceren. Je geeft je over aan wat het leven op je pad brengt.
Overgave gebruik ik niet in de zin van opgeven. Integendeel. Het duidt op het aanvaarden van wat je overkomt. Daarmee bedoel ik niet dat je je lot lijdzaam moet ondergaan.
Zoals een gevoel van onvermogen pijnlijk kan zijn. Onmacht is een klassieke respons op onrecht. Boosheid, angst of verdriet worden op hun beurt vaak getriggerd door die machteloosheid.
Dit aanvaardingsproces speelt zich dus af op het niveau van je emoties. Het komt voort uit het staken van de strijd tegen moeilijke gevoelens.
Je hebt vast al wel eens horen zeggen dat je moet vechten tegen je leed om te voorkomen dat het de overhand op je neemt.
Alsof je innerlijk leed de vijand is die verslaan moet worden…
Het zijn nl. automatische reacties. Ze worden opgeroepen door penibele omstandigheden en trekken dan als een golf door ons heen.
Er tegen vechten helpt niet. Meer zelfs, het heeft een averechts effect. Alles wat je tracht te onderdrukken, heeft de neiging weerhaken in je te zetten. Het blijft dan veel langer hangen.
Het is dus net het gevecht tegen die emoties dat ervoor kan zorgen dat ze de overhand op je nemen.
Niet met de bedoeling om je erin te wentelen. Wel met het idee dat je ze waardig ontvangt en draagt. Je sluit met andere woorden vriendschap met ze.
Hierdoor lossen de weerhaken waardoor ze veel makkelijker kan doorstromen. Je ervaart dan een soort opluchting.
Omdat je je energie niet meer in het gevecht steekt met de pijnlijke emoties, komt deze vrij. Ze is dan beschikbaar om in te zetten op een constructieve manier. Bv. om een nare context aan te pakken!
Vaak zijn mensen daar pas aan toe wanneer ze moe gestreden zijn. Dan droppen we onze verdediging vanzelf.
Toch hoef je daar niet te wachten. Je kan jezelf trainen om zulk een houding te cultiveren.
Acceptance & commitment therapie, kortweg ACT genoemd, kan je daar bv. bij helpen.
Het adagium van ACT is: ’Accepteer wat buiten je persoonlijke controle valt en verbind je ertoe actie te ondernemen die je leven verbetert.’
Hier mijn keuze van boek dat verband houdt met het thema van dit artikel. Ik wens je alvast veel leesgenot!
ACT in de praktijk is een uiterst toegankelijke introductie op deze indrukwekkende therapievorm.
Je kan het hier kopen.
